بازسازی فیلم کلاسیک «بن هور» یک ناکامی مطلق از کار درآمد / اعتماد به نفس کاذب، شکست سنگین کمپانی مترو

با بسته شدن پرونده اکران جهانی «بن هور» ساخته تیمور بکمامبتوف می توان به شکست تجاری این بلاک باستر اذعان کرد. بازسازی نسخه کلاسیک ویلیام وایلر یکی از پروژه های جاه طلبانه و بلندپروازانه کمپانی مترو گلدوین مایر بود با هزینه ای بالای 100میلیون دلار که در نهایت به فروش 94میلیون دلاری بسنده کرد. اتفاقی که باعث شد کمپانی مترو گلدوین مایر متحمل ضرر 48میلیون دلاری بشود.

مترو امسال دو بازسازی مهم را روانه اکران کرد؛ «هفت دلاور» و «بن هور» که اولی با وجود نقدهای منفی منتقدان مورد توجه سینماروها قرار گرفت و به استودیو سود رساند، اما داستان «بن هور» از شکستی فاحش حکایت می کند.

متهم ردیف اول این شکست تیمور بکمامبتوف، کارگردان قزاقستانی فیلم است که به هیچ وجه موفق به تکرار حال و هوای فیلم ویلیام وایلر نشده است؛ کارگردانی که انتخابش برای بازسازی «بن هور» بسیار عجیب بود. بکمامبتوف که در قزاقستان چهره شد و به هالیوود راه یافت در دوران حضورش در آمریکا تقریبا هیچ فیلم شاخصی را کارگردانی نکرده است.

مهم ترین فیلم او در این سال ها «آبراهام لینکلن: شکارچی خون آشام» بود که کارکردش در گیشه متوسط و توجه منتقدان به آن ضعیف بود. کمپانی مترو سال ها برای بازسازی فیلم کلاسیک «بن هور» برنامه ریزی کرده بود و حالا انتخاب غلط کارگردان، این استودیو را متحمل ضرری کرده که برای بسیاری از کارشناسان قابل پیش بینی به نظر می رسید.

در طول 56 سالی که از ساخت «بن هور» ویلیام وایلر می گذشت مدیران مترو بارها برای بازسازی این اثر کلاسیک دورخیز کردند ولی هربار عظمت و شکوه فیلم وایلر و نگرانی از شکست و مخدوش کردن خاطره این فیلم تاریخی مجلل باعث می شد از بازسازی فیلم که برنده 11 جایزه اسکار شده بود چشم پوشی کنند.

«بن هور»ی که وایلر کارگردانی کرد خودش بازسازی نسخه ای بود که فرد نیبلو در 1926 براساس رمان «بن هور: قصه ای از مسیح» نوشته لو والاس آن را کارگردانی کرده بود. از «بن هور» صامتی که نیبلو با ریخت وپاش ها و هزینه های فراون ساخته بود تا سال ها به عنوان نشانه ای از بی کفایتی مدیران مترو گلدوین مایر یاد می شد.

این جسارت و کمال گرایی حرفه ای ویلیام وایلر بود که مسئولان مترو را متقاعد کرد نسخه ای از فیلمی را که در اکران شکست تجاری سنگینی خورده بازسازی کنند. وایلر برای نقش جودا بن هور سراغ چارلتون هستون رفت و نقش مسالا را هم استیون بویر بازی کرد.

وقتی وایلر نسخه 217 دقیقه ای «بن هور» را تحویل استودیو داد عده ای طولانی بودن زمان فیلم را پاشنه آشیلش دانستند. ویلیام وایلر اما توانست استودیو را متقاعد سازد که همین نسخه طولانی را اکران کند و نتیجه کار موفقیتی خیره کننده بود. سکانس معروف ارابه رانی «بن هور» در تاریخ سینما جاودانه شده است.

حالا که نسخه دو ساعته «بن هور» بکمامبتوف به بازار آمده بهتر می توان درک کرد چرا وایلر اصرار به عرضه فیلمی سه ساعت و نیمه داشته است. آنچه در بازسازی «بن هور» مشاهده می کنیم حکایت از فیلمی الکن دارد که نمی تواند انگیزه های کاراکترها را درست از کار درآورد و تنها شبحی رنگ پریده از فیلم فاخر وایلر ارائه می دهد. انتخاب غلط جک هیوستن برای نقش جودا بن هور هم حکم تیر خلاص را برای فیلم داشته است.

بازسازی «بن هور» بیشتر حاصل اعتماد به نفس کاذب کارگردانی سهل انگار است که بدون داشتن بضاعت لازم سراغ یکی از شاهکارهای تاریخ سینما رفته و تنها کارکردش برای تماشاگر این است که او را به تماشای مجدد فیلم جاودانه وایلر ترغیب می کند.