آداب کسب و کار / عکاسی: هر روز چیزی بیاموزید

یه بار دیگه خودم رو تو آینه نگاه کردم و دستی به موهام کشیدم و گفتم: من آماده ام. فرزاد جوان 32ساله ای که لیسانس نقاشی داشت، اما عکاس ماهری بود پشت دوربین قرار گرفت و گفت: دستاهامو نگاه کن. اینجا و بعد برق فلاش اتاق نیمه تاریک آتلیه رو روشن کرده بود.

از بچگی عکاسی و عکس گرفتن رو دوست داشتم. اون وقتا که فیلم های 12 تایی و 24 تایی مد بود هر هفته کارم گرفتن عکس از فک و فامیلا به مناسبت های مختلف بود. واسه همین امروز آلبوم تقریبا خوبی از روزهای گذشته دارم. تو همین فکرها بودم که فرزاد مرا به بیرون از اتاق آتلیه دعوت کرد.

از روزی که این عکاسی را راه انداخته مشتری داشت. همه بهش حسودی می کردند. رضا پسر خواهرم می گفت: فرزاد بچه خوش شانسی هست. از همون روز اول مشتری دم در عکاسی تو صف بودند. من که هیچ وقت به شانس اعتقادی نداشتم، بهش گفتم: این جوری نیست. فرزاد کارش رو خوب بلده واسه همین مردم به عکاسی اون میان و این همه استقبال می شه. اما رضا اصرار داشت که کاسبی به شانسه. اگه شانس داشته باشی موفقی و اگه شانس نداشته باشی موفق نیستی.

فرزاد پسر خوشرو و مودبی بود و کار عکاسی رو خوب بلد بود. رنگ و نور رو می شناخت. با اینکه تحصیلکرده بود اما مدام به کلاس های عکاسی می رفت و هر روز یه چیز جدید یاد می گرفت. از طریق اینترنت مقاله های جدید به زبان انگلیسی می خوند و برای مجله عکس ترجمه می کرد. تو خیلی از مجالس دعوت می شد. مجلس ختم یا مجالس عروسی. عکس هایی که می گرفت همش خوب بود و می شد اونا را قاب گرفت و به دیوار نصب کرد. تو مغازه اش خیلی عکس بود و هر بار این عکس ها رو عوض و دکور مغازه رو دوباره تازه می کرد.

خیلی ها به فرزاد حسودی می کردند و مثل رضا فکر می کردند که اون تو زندگی خوش شانسه. گاهی وقت ها حتی بحث خانوادگی پیش می اومد و خانم ها وارد بحث می شدند. خاله مهناز می گفت: اگه خوش شانس نیست چطور یه دختر خوب و خانم نصیبش شد که باباش هم کلی پول و پله داره؟ من  تو این موقع ها می خندیدم و می گفتم: این جوری نیست. شانس استفاده درست از زندگی و کار است. فرزاد زندگی و کار رو می شناسه و تو کار خودش متخصصه. بازار رو هم می شناسه. مردمدار است. یه کاسب واقعی است. بلده با مردم چه جوری حرف بزنه. چه جوری رفتار کنه.

مثلا بچه ها که میان و تو عکاسی عکس می گیرن اون یه عکس قشنگ رو روی شاسی چوبی می کشه و به عنوان کادو می فرسته دم خونه شون. شاید باورتون نشه که اون تاریخ تولد و ازدواج خیلی از اهالی محل و دوستان و فامیلا رو ثبت کرده و به موقع به اونها برای عکس گرفتن زنگ می زنه. اول صبح در مغازه اش بازه و شب ها تا دیر وقت تو مغازه است و تمام دم و دستگاه های مدرن عکاسی رو برای مغازه اش خریده. برای کارش اهمیت قائله و کارش رو خیلی دوست داره. تو محله که بری تو تمام مغازه ها یه عکس از صاحب مغازه بزرگ قاب شده روی دیوار نصبه. فرزاد اینها را مجانی انجام داده و عوضش زیر اون عکس فقط اسم عکاسی خودشو نوشته.

تو همین فکرها بودم و داشتم کار فرزاد رو مرور می کردم که از اتاق آتلیه خارج شدم و فرزاد رو روبه روی خودم دیدم. نگاهی بهم کرد و گفت: هفت فرم از صورت تو ثبت کردم، هر کدوم رو که خودت دوست داری برات چاپ می کنم. روی مانیتور بهم نشون داد همشون تقریبا قشنگ بودند. گفتم: برای من سخته یکی رو انتخاب کنم. تو خودت خیلی خوش سلیقه هستی هر کدوم را انتخاب کردی من هم قبول دارم. خندید و گفت: چشم آقای انوری. ممنونم که به من اعتماد داری.

موقع خداحافظی تا دم در بدرقه ام کرد و من ضمن تشکر همچنان به علاقه و تخصص و اخلاق و بازاریابی در کسب و کار فکر می کردم.

کارشناس فروش