نارضایتی داخلی‌ها

 در میان موج پرخروش ورود برندهای انحصاری و بستن قراردادهای بلند‌مدت با تولیدکننده‌های خارجی، هیچ نشانی از تولید داخل نیست. در حالی که تولید این وسیله که به وسیله سبز و دوستدار محیط زیست معروف شده است، هم حجم تجارت بزرگی را در بازارهای داخلی رقم می‌زند و هم اینکه اشتغال زایی بالایی به همراه خواهد داشت. کما اینکه به گفته یکی از تولیدکننده‌های قدیمی این بازار که امروزه واردکننده‌ای قهار است، هر دوچرخه از 2هزار قطعه تشکیل می‌شود و به ازای هر 20قطعه آن یک شغل ایجاد می‌شود. اما در ایران این فرصت به راحتی نادیده گرفته می‌شود. بخش خصوصی نداشتن سرمایه لازم و گرانی هزینه‌های تولید را بهانه می‌کند و دولتیان هم که انگار کارهایی مهم‌تر از تولید دارند. حسینی، یکی از واردکنندگان دوچرخه در مورد دلیل به صرفه نبودن تولید دوچرخه در ایران می‌گوید: این امر زمانی ممکن است که تیراژ تولید بالا باشد. مثلا تولید یک قطعه باید در تیراژ میلیونی باشد تا برای تولیدکننده صرفه اقتصادی داشته باشد. اما بازار ایران این کشش را ندارد. البته وی هزینه‌های بسیار بالای تولید را یکی از مهم‌ترین دلایل از بین رفتن کارخانجات در این حوزه می‌داند. نبود کشش در بازار داخلی نمی‌تواند دلیلی قانع‌کننده باشد، زیرا همه کشورهای تولیدکننده لزوما خودشان مصرف‌کننده آن نیستند. در این میان باید گوشه چشمی به بازارهای صادراتی داشت. به نظر می‌رسد که آسانی واردات و نپذیرفتن ریسک تولید مهم‌تر از نبود کشش بازار داخلی است. واقع شدن ایران در میان کشورهایی چون حاشیه نشینان خلیج فارس، افغانستان، پاکستان، عراق و سایر کشورهایی که اقتصاد و صنعت پویایی ندارند، بهترین فرصت برای به دست گرفتن بازارهای این کشورهاست. در مقابل اظهارات فعالان بازار قرق شده دوچرخه توسط برندهای خارجی این سوال پیش می‌آید که اگر بازار ایران کشش تولید میلیونی را ندارد پس دلیل واردات میلیونی در این زمینه چیست؟ پاک بین، از فعالان این بازار، ضمن تاکید بر عدم کشش بازار به «فرصت امروز» می‌گوید: یک مشکل سیستماتیک در این میان وجود دارد و آن این است که هر کسی در ایران به واردات این کالا می‌پردازد. از خرازی‌ها گرفته تا اسباب فروشی‌ها که این کالا را در رده کالاهای صنفی خود دسته‌بندی هم کرده‌اند.