سرزمین گرسنگی ابدی

مردم کشور کره شمالی از گذشته تا به حال از گرسنگی و فقر در سختی زندگی می‌کنند، ‌در حالی که کشور‌های همسایه آنها مثل چین و کره جنوبی سال‌هاست این بحران را تجربه نکرده‌اند.

به گزارش سازمان ملل در سال 2015، نزدیک به 70 درصد از جمعیت 25 میلیونی کره شمالی امنیت غذایی ندارند و یک سوم از کودکان زیر پنج سال دچار سوءتغذیه هستند. اما در توجیه وضعیت مردم همیشه گرسنه کره شمالی، شرایط آب و هوایی و موقعیت جغرافیایی گویای همه چیز نیست، چرا که مقامات کشور کره شمالی با وفاداری به مدل مدیریتی استالینی سخت در اشتباه هستند.

کشاورزی مستقیماً زیر نظر دولت و مدیریت کشور قرار دارد و همین موضوع اقتصاد وابسته به کشاورزی این کشور را تحت تأثیر قرار داده است. به طوری که اوایل دهه 1990 حدود 3 میلیون نفر تلفات داشت. اما چرا کره شمالی همیشه در گرسنگی به سر می‌برد؟

معلولیت طبیعی ترکیب شده با سوء‌مدیریت

شرایط نامساعد فرهنگی, کمبود مواد شیمیایی مانند کود و مدیریت کلی نامناسب از جمله عواملی هستند که به بحران این کشور دامن می‌زنند.

 علاوه براین شرایط آب و هوایی و نبود زمین حاصلخیز کشاورزی این کشور را با مشکلاتی روبه‌رو کرده است. فصل رویش در این کشور کوهستانی بسیار کوتاه است. باوجود این شرایط نامساعد طبیعی، بنا به تصمیم دولت کره شمالی از همان سال‌های 1950، کشاورزان موظف به تولید و تأمین همه نیاز‌های غذایی کشور هستند.

کشاورزان کره شمالی مجبور به به کار‌گیری روش‌های فشرده‌ای هستند که از این مساحت کم زمین‌های زراعتی که موجود است بهترین بهره‌وری را داشته باشند.

بنابراین بخش کشاورزی، به منظور بالا بردن راندمان و بهره‌وری بیشتر شدیدا به آبیاری و حجم زیادی از آفت‌کش‌ها و سموم و کود‌های شیمیایی وابسته است. برای چند دهه قحطی و گرسنگی این کشور برطرف شد اما در سال‌های 1980 که شوروی(سابق) صادرات نفت را به کره شمالی با قیمت ترجیحی متوقف کرد، دوباره این کشور با بحران روبه‌رو شد.

نفت، اساس محصولات شیمیایی مورد استفاده در مزارع و زمین‌های کشاورزی بود و به همین دلیل کشاورزی کره شمالی با مشکل مواجه شد. در این دوران کره شمالی بی‌سابقه‌ترین قحطی را تجربه کرد. بازده محصولات کشاورزی کاهش یافت و در عوض برای جبران این کمبود دولت تصمیم گرفت سطح زیر کشت را افزایش دهد. آنها از تپه‌ها هم برای کشت و کار استفاده کردند که ابتدا طرح موفقیت‌آمیز بود اما زمین‌ها قادر به جذب آب نبودند و سیلاب‌های طبیعی هم به یک مشکل دائمی تبدیل شدند.

هرچند که هر بار راهبرد‌های دولت در افزایش بهره‌وری کشاورزی شکست می‌خورد اما همچنان مقامات کره شمالی بر اشتباه خود اصرار می‌کنند. آنها به منظور افزایش سطح زیر کشت، به ویرانی کوه‌ها و تبدیل آنها به زمین‌های زراعتی روی آوردند اما خوشبختانه موفق به اجرای سراسری این طرح نشدند.

سیستم زراعتی استالینی

دولت روی کنترل کشت و کار و کشاورزان کنترل شدیدی دارد. سیستم کشاورزی کره شمالی بیشتر از مدل استالین پیروی می‌کند تا یک سیستم با پایه تعاون و همکاری. کشاورزان تحت سلطه شدید دولت هستند.

دولت به آنها می‌گوید چه بکارند، چقدر بکارند و حتی چه زمانی محصول برداشت کنند. در یک تاریخ معین شده تراکتور متعلق به دولت برای زمین کود می‌آورد و در یک تاریخ مشخص شده تراکتور دیگری برای بردن محصولات فرستاده می‌شود.

دولت به کشاورزان اجازه داده است که تنها در یک قسمت کوچکی از زمین خود، محصولاتی مثل هویج، لوبیا، کلم، فلفل و سایر سبزی‌ها را بکارند و برای خود در بازار بفروشند. ناظران می‌گویند که این باغچه‌های شخصی کشاورزان به مراتب موفق‌تر و کارآمد‌تر از زمین‌هایی است که دولت مدیریت می‌کند. کارشناسان معتقدند گذاشتن تصمیم‌گیری به عهده خود کشاورزان نتیجه بهتری در پی خواهد داشت. البته همچنان کشاورزی به تنهایی پاسخگوی نیاز مردم به مواد‌غذایی نیست.

رهبر جدید کره شمالی، «کیم جونگ اون» در حال حاضر چندین گزینه و راهکار برای مقابله با کمبود غذایی این کشور ارائه داده است.

کره شمالی دارای ذخیره قابل توجهی از نیروی کار است که حاضرند در قبال هیچ یا اندکی دستمزد کار کنند. رهبر کره شمالی معتقد است بهترین راه‌حل در بلند‌مدت روی آوردن به صنعت است. تغییر مسیر اقتصاد کشور از کشاورزی به صنعت می‌تواند راهگشا باشد. به این صورت که در قبال فروش کالا، بتوانند مواد‌غذایی خریداری کنند. این اقدام همان تصمیمی است که کره شمالی را چند دهه اخیر از بحران بزرگ گرسنگی نجات داده است.

اما هنوز راه بسیاری در پیش است تا این امپراتوری منزوی به مدل اقتصادی کشور همسایه‌اش، کره جنوبی برسد. در حال حاضر عمده صادرات این کشور مواد معدنی، محصولات ترکیبی فلزی، کالاهای تولیدی مانند تسلیحات نظامی، منسوجات و محصولات کشاورزی است. محصولاتی که به کشور کره شمالی وارد می‌شوند نیز شامل مواد نفتی، زغال کک، ماشین‌آلات و حبوبات است.