مردم یا دولت، چه کسی مسئول سلامت جامعه است؟

وزارت بهداشت و درمان، مدت زمان کوتاهی است که وسواس هایش را روی مواد‌غذایی بیشتر کرده و نسبت به سلامت و بهداشت محصولات غذایی حساس‌تر شده است. پس از گفته های وزیر بهداشت در مورد استفاده از روغن پالم در فرآورده‌های لبنی، اکنون نوبت به فرآورده‌های پروتئینی (سوسیس و کالباس) رسیده است. این موضوع گرچه به مذاق عده‌ای خوش نیامد و نوک تیز پیکان انتقادهای خود را به سوی مسئولان وزارت بهداشت نشانه رفتند، اما برای تامین سلامت و بهداشت جامعه باید در این زمینه با مسئولان این وزراتخانه همسو شد و آگاهی‌ها و خواسته‌های عمومی را افزایش داد.
استفاده از خمیر مرغ در تولید فرآورده‌های پروتئینی (سوسیس و کالباس)، در همه جا متداول است، اما استفاده از چربی و پسماندهای ضایعاتی مرغ در تولید این محصولات به نظر می‌رسد تنها در کشور ما رواج داشته باشد. شاید به همین دلیل باشد که قیمت فرآورده‌های گوشتی در کشورهای دیگر گران‌تر از گوشت (قرمز و مرغ) است، اما در ایران درست بر عکس فرآورده‌ها ارزان‌تر از مواد اولیه هستند!
پس از اعلام مهلت و تعیین ضرب الاجل برای کارخانه‌ها و واحدهای تولید لبنیات و فرآورده‌های گوشتی نسبت به استفاده از پالم و خمیر مرغ، مدیران شماری از کارخانه‌ها همچنان سرسختی نشان می‌دهند و با آسمان و ریسمان بافتن می‌خواهند از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند. تولید‌کننده به‌ویژه تولیدکنندگان مواد و محصولات غذایی به همراه در نظر گرفتن منافع خود باید منافع مصرف‌کننده را نیز در نظر بگیرند. در غیر‌این صورت دستگاه‌ها و سازمان‌های مربوط و حتی مدعی‌العموم نیز باید از منافع مردم دفاع کنند.
در این میان، اما نظارت‌های وزارت بهداشت بر پروسه تولید مواد‌غذایی دارای اشکال است و مسئولان این وزارتخانه برای جبران کم کاری‌های خود، از مردم انتظاراتی دارند که خواسته‌هایشان کمی عجیب و غریب به نظر می‌رسد. برای نمونه، رسول دیناروند، معاون وزیر بهداشت و رییس سازمان غذا و دارو، افزون بر اعلام پایان مهلت به متخلفان صنایع غذایی، از مردم می‌خواهد مرغ خریداری شده را در خانه تمیز و بسته‌بندی کنند! نخست اینکه میزان زیادی از مرغ‌هایی که در فروشگاه‌ها عرضه می‌شوند، بسته‌بندی شده هستند، آیا وزارت بهداشت بر ضایعات این کارگاه‌ها و واحدهای بسته‌بندی نظارتی دارد؟ دوم اینکه، بخشی از مردم هم مرغ را به‌صورت کامل خریداری می‌کنند و برخی فروشندگان نیز -که به آسانی قابل ردیابی و نظارت هستند- مرغ مشتریان را تمیز می‌کنند. این مسئله را که فروشندگان مرغ، ضایعات و پسماندها را به کارخانه‌های تولید فرآورده‌های گوشتی می‌فروشند، مسئولان باید پیگیری کنند نه مردم.
مردم برای انجام این نظارت‌ها و ایجاد نظم در جامعه، دولت و نمایندگان و وکلای مجلس را انتخاب کرده‌اند تا چشم و گوش بینا و شنوای ملت باشند و از حق و حقوق‌شان دفاع کنند. اگر قرار باشد که مردم خودشان تولید کنند، خودشان نظارت داشته باشند و خود قوانین را تصویب و اجرا کنند دیگر چه نیازی به ایجاد سازمان‌ها، اداره‌ها، وزارتخانه‌ها و حتی مجامع قانون گذاری و اجرایی است؟
تامین سلامت، بهداشت و حتی مسکن و سرپناه برای تمامی اقشار و آحاد جامعه براساس نص صریح قانون اساسی بر عهده دولت است و نمایندگان مجلس نیز براساس قانون باید ناظر بر حسن اجرای قوانین باشند. اگر مردم احساس کنند که مسئولان به فکر تامین سلامت شان هستند و دولت نیز این اعتماد را در مردم ایجاد کند، بی‌تردید همکاری‌های دوجانبه میان مردم و مسئولان می‌تواند تامین‌کننده نظم، بهداشت عمومی و سلامت جامعه باشد.