صداهایی از زیر آوار به گوش می رسد

نخستین صداها را کسانی شنیدند که نزدیک تر بودند. شاید یکی از ما که زنجیرش سبک تر بود. بعد آدم های بیشتر و بیشتری صداهایی شنیدند که از زیر آوار می آمد. نجواهایی از انسان های اسیر زیر تلی از آوار. آوار فولاد و سیمان. دود و آتش.

- من دچار خفقانم و می خواهم فریاد بلندی بکشم که صدایم به شما هم برسد.

حالا دیگر کمتر کسی است که این صداهای تلخ را نشنیده باشد. مگر کلاهی به سر گذاشته باشد یا آنقدر صدای فریادهای گوشخراش خودش بلند باشد که مجالی برای شنیدن این صداهای دردناک و مداوم نداشته باشد.

کاش می شد ما، همه ما، کمی ساکت می شدیم تا شاید صدای یاران ناشناخته خود را از دل بناهای ویرانی که از ترس خویش و از وهم دیگران ساخته بودیم بشنویم. می دانم، این بار هم صداها اوج می گیرد و سپس در هیاهوی غفلتی که دوستش داریم و بدان خو کرده ایم گم می شود.

بعد از حادثه دردناک پلاسکو ذهنم منتقل شد به فوت مرحوم هاشمی رفسنجانی. به طرفه العینی نیش زنندگان حرفه ای، دشمنان دیروز و دیسال در آینه کدر تلویزیون جمع شدند و اشک فراق ریختند.

صاحب عزا شدند و دنیا را با مرجع درون خود تعریف کردند. حالا ما، همه مایی که با تأیید و سکوت خود چنین حادثه ویرانگری را برساخته ایم فریاد اندوه و نعره یافتن مقصر برمی کشیم، شاید که بتوانیم در جمعیتی که فراهم آمده است خود را و دست های آلوده خود را نهان کنیم.

دست های ما آلوده است، چراکه سال هاست دور شدن خود را از طبیعت انسانی که برای زندگی در جمع آفریده شده است و از تفکر اجتماعی و شهروندی ناگزیر است، نظاره کرده ایم. ریا را با ریا، دروغ را با دروغ، کم کاری را با کم کاری و دشنام را با دشنام پاسخ داده ایم.

ارباب پول و مجوز و رانت را اگر عنایتی به جیب ما داشته اند مدح گفته ایم و از هر کار ضد اجتماعی آنها گذشته ایم و اگر سازشان برای دیگران کوک بوده دشنام داده ایم.دشنام داده ایم و حتی دست های خود را از جیب بیرون نیاورده ایم، مبادا رسوا شویم. همه مثل هم. به دوستانمان رأی دادیم بی آنکه به فرزندانمان فکر کنیم و از میان همه آموزه های فرهنگ کهنه، به گلیم خویش از آب درکردن دل بستیم.

پای هیچ هزینه ای از هیچ نوع نایستادیم و صدای بلند و بازوان قدرتمند حریف را بهانه کردیم و البته برای دل خودمان که آرام شود و بتوانیم سر بر بالش خواب بگذاریم آنها را که هزینه دادند، تحسین کردیم و شهید خواندیم و مبارز قلمداد کردیم.

صدایی از اعماق آواری که گویی بر سر همه ما ریخته است بلند شده است. این صدا ما را به اندکی سکوت و کمی تفکر فرا می خواند. لازم است گویا از چاه بویناک سیاست بیرون آییم. لازم است کار کنیم.

مسئولیت کار خود و خطاهای خود را بپذیریم و برای رسیدن به هر وضعیت بهتری هزینه کنیم. حتی اگر این هزینه گوشه ای از گلیم خودمان باشد. روزگار به هیچ کس نگاه مهربانانه و ویژه ندارد. تنها به میزانی که از خود بیرون آییم و به جامعه خود فکر کنیم، تنها به میزانی که نقش شهروند مسئول را ایفا کنیم، می توانیم از مهربانی این جهان و نعمت آن برخوردار باشیم والا این تلخوار کماکان در جام ما، همه ما، خواهد چکید.

عضو شورای سردبیری