امید؛ مساله این است

دروگران همه پیش از درو، درو شده اند...  (حمید مصدق)

دهه گذشته و به طور خاص دوره دولت های نهم و دهم چون آتشی هولناک بخش مهمی از ثروت های مادی و معنوی این سرزمین را از بین برد. اگر از اهل فرهنگ بپرسی، آنها میزان صدماتی را که به واسطه رفتارهای عوام گرایانه و مخرب در اعماق لایه های انسانی این مردم وارد شد ده ها برابر بیشتر از صدمات صرفا مادی وارد شده در این دوره می دانند.

هرچند میزان صدمات مالی هم، چنان که آمارهای رسمی از دخل و خرج این کشور نشان می دهد، آنقدر بوده است که گویی یکی از مهم ترین فرصت های تاریخی را برای رشد و توسعه و رفاه همه جانبه عمومی از دست داده ایم.

آنها که مقوله فرهنگ را مهم تر می دانند بر این نکته پای می فشرند که مثلا عملی به نام دزدی یا سوء مدیریت، بخشی از ثروت یک کشور را از بین می برد، اما فرو ریختن قبح دزدی و رویه شدن فعالیت های غیرعقلانی آسیبی است که ممکن است دهه های متمادی جبران آن زمان ببرد و ممکن است این جراحت اجتماعی و فرهنگی هیچ گاه التیام نیابد.تلاش شهروندان عادی این مرز و بوم و درک درست آنها از خطری که کیان این تمدن کهن را تهدید می کرد باعث شد تا در یک حرکت مدنی و هوشیارانه کشور به مسیر عقلانیت بازگردد.

انتخاب آقای روحانی بیش از هر عامل دیگری و از جمله آگاهی بخشی سیاستمداران اصلاح طلب و میانه رو، مدیون درک درست طبقات اجتماعی مختلف، از خطری بود که هستی میهن را تهدید می کرد. مردم اغلب صداهای خطرناک را زودتر از آنها که باید، می شنوند.

فعالیت منسجم، هوشمندانه و مبتنی بر منافع ملی دولت روحانی در خصوص حل و فصل چالش هسته ای گو اینکه ممکن است هنوز به تمامی نتایج مفید خود نرسیده باشد، توانست پس از سال ها روزنه های امیدی برای توسعه و پیشرفت در بدنه دیوار ناامیدی ایجاد کند. نور این امید تنها چیزی بود و هست که می تواند تولیدکننده مقروض و شکست خورده را به تولید دوباره، سرمایه گذار را به سرمایه گذاری و جوان درس خوانده و مستعد را به ماندن در کشور و تلاش برای کار کردن ترغیب کند.

جای هیچ پرده پوشی نیست، آنچه بالاترین میزان مهاجرت نخبگان از کشور، تعطیلی بیشترین واحدهای تولیدی و خدماتی و بدترین سال های بازار سهام را باعث شده تنها یک کلمه بود: خاموشی چراغ امید. هرکسی یا گروهی که ادعا کند هزینه هایی که بابت آن نوع رفتار پرداخته ایم به صرفه بوده است لطفا در معادلات خود هزینه هایی که بابت از دست دادن امید پرداخته ایم و احتمالا کماکان خواهیم پرداخت را نیز محاسبه کند.

در شرایط فعلی فضایی برای تعاملات جهانی و جذب سرمایه گذاری خارجی، به عنوان تقریبا تنها راه حل برون رفت از بحران اقتصادی، ایجاد شده است. شکاف بیش از پیش بین منافع و تمایلات اروپا و آمریکا و موضوعات فرعی مانند افزایش اختلاف نظر بین آمریکا و چین، آمریکا و کانادا و حتی مکزیک باعث شده تا بتوانیم به استفاده از این وضعیت تقریبا کمیاب برای پیش بردن اهداف توسعه ای خود فکر کنیم و برنامه بریزیم. برجام زمینی بود و هست که بنا به این دلایل تا حدی برای درو کردن منفعت های ملی و آینده نگرانه آماده شده است.

اشتباهی بسیار بزرگ خواهد بود که گمان کنیم با نصیحت، با تشریح وضعیت خطرناک منطقه ای و جهانی و با تمسک به مفاهیمی چون منافع ملی، گروه های اقتصادی و اجتماعی را که از شرایط ماقبل برجام بهره مند بوده اند، به رفتاری غیر  از کسب منفعت شخصی و گروهی مجاب کنیم. این راه به هیچ دهی نمی رسد.

در این مورد نباید فریب ظاهر عابدانه یا شعارهای تند و انقلابی را خورد. این مشکلی است که تمامی علاقه مندان به آینده کشور باید بین خود و بر مبنای راه حلی منحصر به فرد حل کنند. التماس کردن برای توجه منتفعان از بحران به منافع جمع، از عقل و از تجربه سال های اخیر فاصله دارد.

هماهنگی و همگامی بر سر مهم ترین خواست های ملی، جلب توجه بدنه اجتماعی فعال و درگیر کردن آنها با اهمیت این ماه ها و سال ها و استفاده از ظرفیت تاثیرگذاری مردم آگاه تنها راه برای غلبه بر افراد و گروه هایی است که با در اختیار داشتن بلندگوهای پرشمار و نفوذ در نهادهای تصمیم گیر می خواهند مانع از استفاده از فرصت برجام شوند.

یافتن ایده یا محملی که بتواند بیشترین تعداد از جمعیت کشور را با متنوع ترین سلیقه های سیاسی برای مدتی نسبتا طولانی گرد خود جمع کند و تبدیل به آنچنان نیروی اجتماعی شود که از سوی مخالفان نتواند نادیده گرفته شده یا مورد بی اعتنایی قرار گیرد، فعالیت اول نیروهای سیاسی علاقه مند به ایران است.

زمین برجام آماده بهره برداری و دروی محصولی است که نتیجه تلاش دیپلماتیک دولت است، دروگران این محصول تنها ایرانیان مصمم و امیدوار توانند بود. اتفاقا نقطه ثقل فعالیت دشمنان خارجی و داخلی برجام تهی کردن جامعه ایران از امید به آینده است. نوعی از ناامیدی که مانع مشارکت سیاسی آنها در انتخابات، مانع تلاش آنها برای رونق اقتصادی و مانع داشتن حس شهروندی شود.

این شرایط مناسب ترین شرایط برای روی کار آمدن دیدگاه های افراط گرایانه و ضد مردم سالاری است. یقین داشته باشیم که این مخالفان از هیچ فعالیت قانونی و غیرقانونی، اخلاقی و غیراخلاقی فروگذار نخواهند کرد. آنها مصمم هستند کسی برای دروی محصول برجام نماند.

عضو شورای سردبیری