ایده معماری های آینده / دستگاه فروش خودکار آسمانخراش

احتمالا بازی محبوب ویدئویی و قدیمی تتریس را می شناسید؛ همان بازی مصور رایانه ای که شبیه یک پازل بی انتها با قطعات تترومینو است و کاربر باید آنها را با چرخاندن و چپ و راست کردن درست در جای خودش بنشاند. حالا یک معمار مالزیایی در طرحی مبتکرانه، آسمانخراشی را با الهام از این بازی طراحی کرده است.

یک معمار مالزیایی به نام هاسف رفیعی آسمانخراشی را طراحی کرده که واحد های آن شبیه قطعات بازی ویدئویی تتریس کنار هم چیده شده اند. خانه های تعبیه شده در این برج، به طور کامل قابل تنظیم هستند. این مفهوم بنیادشکن ساختمان سازی که رفیعی آن را پوسته بیرونی آسمانخراش  (Pod Skyscraper) نامیده است، ممکن است همانند یک نقشه خیالی برای آینده به نظر برسد، اما او این ایده  را از یک شاهکار معماری سال ۱۹۷۲ گرفته است.

این طراح مالزیایی تصمیم دارد در طراحی خود دوباره به اصل خانه های کپسولی روی آورد. مفهوم خانه های کپسولی برای نخستین بار در هتلی در کشور ژاپن دیده شد که با تنظیم شدن، در جهت بهینه سازی حداکثری فضا عمل می کرد. این طرح ژاپنی با پلاستیک یا الیاف شیشه ساخته شده بود و اندازه متوسط آن دو در یک و ارتفاع یک متر و 25 سانتیمتر بود. این ایده برای کارمندان و مسافرانی طراحی شده بود که فقط به جایی برای خوابیدن نیاز داشتند.

ایده ای بنیادشکن

هاسف رفیعی که دانشجوی معماری و اهل مالزی است، ایده ای بسیار بنیادشکن در مورد ساختمان سازی آینده دارد؛ یک دستگاه فروش خودکار آسمانخراش که خانه های خود را با چاپ سه بعدی می سازد. رفیعی در مسابقه آسمانخراش 2017 eVolo برای طراحی پوسته بیرونی آسمانخراشی که انجام داده بود، نشان افتخار دریافت کرد.

طبق عقیده این معمار جوان، نسل آینده آسمانخراش ها می توانند درست مانند یک دستگاه فروش خودکار عمل کنند. به این ترتیب که خانه ها را به وسیله یک چاپگر سه بعدی بزرگ از بالاترین طبقه چاپ کرده و با استفاده از یک سامانه جرثقیل آنها را به سمت پایین انتقال دهند.

عوض کردن آدرس، بدون جابه جایی خانه

محوریت اصلی پوسته های بیرونی آسمانخراش رفیعی مانند برج کپسول  Kurokawa، تمرکز بر پیمانه ای بودن و قابل تعویض بودن است. رفیعی می گوید پوسته های بیرونی هر یک حاوی امکانات اولیه زندگی هستند. می توان این پوسته ها را با چاپ سه بعدی تولید و برای به دست آوردن خانه های بزرگ تر و حتی ادارات و ساختمان‎های تجاری به هم متصل کرد.

برج کپسول  ۱۹۷۲ براساس یک اصل مشابه ساخته شده است؛ کپسول هایی که می توان آنها را برای ایجاد فضایی بزرگ تر به صورت پهلو به پهلو به هم متصل کرد. این امکان به کسانی که می خواهند در این برج فضایی را بخرند یا اجاره کنند، حق انتخاب بیشتری می دهد.

ساختار برج او شبیه شبکه ای است که واحد های مسکونی در آن شبیه ماژول های هندسی حرکت می کنند. ایده طراحی آن به گونه ای است که مالک واحد مسکونی به کمک چاپ سه بعدی می تواند محل قرار گیری واحد خود را درون شبکه تنظیم کند. هر واحد مسکونی از یک فضای تخت خوابی، حمام و آشپزخانه تشکیل شده که کنار هم قرار می گیرند. هر خانواده براساس نیاز خود می تواند تصمیم بگیرد که خانه اش کجای شبکه قرار بگیرد و دو طبقه باشد یا سه طبقه.

براساس این طرح، مالک واحد مسکونی برج تتریس می تواند خانه خود را درون شبکه با توجه به فضای موجود جابه جا کند و بالا و پایین برود. برای هاسف رفیعی، ایده این برج مقابله با تولید زباله پروژه های رها شده است. برج Skycraper مانند یک ماشین توزیع مسکن کار می کند و می تواند براساس نیاز کاربران توسعه و با توجه به فضای شبکه توسعه یابد.

رفیعی می گوید هر یک از پوسته ساختمان ها را می توان به وسیله یک چاپگر سه بعدی غول پیکر ساخت و سپس با استفاده از جرثقیل در موقعیت مورد نظر قرار داد. این ایده اخیراً در مسابقات آسمانخراش 2017 eVolo نشان افتخار دریافت کرد که ثابت می کند آنقدرها هم که به نظر می رسد نشدنی نیست. رفیعی در حال حاضر مشغول تکمیل بخش دوم RIBA خود در مدرسه معماری منچستر است.