پرداخت شهریه مدرسه با بز در زیمبابوه

در زیمبابوه، برای حل بحران آموزشی و اقتصادی و به ابتکار وزیر آموزش و پرورش این کشور، خانواده های فقیر شهریه مدرسه کودکان خود را به روشی جدید پرداخت می کنند. در این کشور دیگر حتی کودکان خانواده های فقیر هم می توانند به مدرسه بروند.

وزیر آموزش و پرورش زیمبابوه از مدارس سراسر کشور خواسته تا با کمی انعطاف، کودکان فقیر را هم پذیرش کنند. در واقع، قرار است در این کشور خانواده های فقیر به روش دیگری هزینه مدرسه و تحصیل فرزندان شان را بپردازند.

وزیر آموزش و پرورش زیمبابوه، لازاروس دکورا به مدارس این کشور این اختیار را داده تا در ازای پذیرش دانش آموزان بی بضاعت و ارائه خدمات آموزشی از خانواده های آنها به جای شهریه، احشام و نیروی کار مورد نیاز مدرسه را طلب کنند. به این ترتیب دانش آموزان خانواده های فقیر از تحصیل محروم نمی شوند.

لازاروس دکورا در گفت وگو با روزنامهSundayMail درباره این طرح گفت: «مسئولان مدارس با به خرج دادن کمی انعطاف می توانند در حل مشکلات اقتصادی و آموزشی کشور سهیم شوند و دانش آموزان را به بهانه اینکه استطاعت مالی برای پرداخت شهریه ندارند، از تحصیل محروم نکنند. در عوض می توانند از خانواده های آنها احشام یا نیروی انسانی طلب کنند.» ایده او با ایجاد یک بازار هم به تحصیل کودکان کمک و هم به وضعیت اقتصادی مدارس رسیدگی می کند.

به این ترتیب که به عنوان مثال اگر خانواده ای به دامداری مشغول است می تواند به جای شهریه، به مدرسه دام بدهد یا اگر شغل کسی بنایی باشد، می تواند در بازسازی و تعمیر مدرسه کمک کند. البته طرح او مخالفانی دارد که می گویند ممکن است این طرح به سرعت غیر قابل کنترل شود و در معرض سوءاستفاده افراد قرار گیرد.

مشکلات اقتصادی و آموزشی

طی سال های گذشته، اقتصاد زیمبابوه و كیفیت زندگی مردم به طور دائمی در مسیر سقوط بوده است. کشور زیمبابوه در جنوب قاره آفریقا تقریبا یک چهارم مساحت ایران و یکی از بهترین شرایط آب و هوایی را در دنیا دارد و زمانی به سبب رونق اقتصادی اش به عنوان «انبار غله» قاره آفریقا به حساب می آمد. این کشور ثروتمند دارای منابع زیرزمینی طلا و الماس، در عین حال با 85درصد نرخ باسوادی، بالاترین نرخ را در این قاره داراست.

با این وجود، استعمار کهنه و نو، بحران های قدرت داخلی، سوء مدیریت ها و عوامل دیگر موجب شد اقتصاد این کشور در پایین ترین سطح آن در قاره آفریقا و حتی جهان قرار بگیرد. بسیاری از اقتصاددانان مشکلات اقتصادی کشور را سیاست های رابرت موگابه، رئیس جمهور 93ساله این کشور می دانند. تا جایی که زیمبابوه باحدود 13 میلیون نفر جمعیت، با درآمد ناخالص داخلی برابر یک میلیارد و 400  دلاری آمریکا، با امید به زندگی برابر43 سال و نرخ بیکاری 94درصد در حوالی سال های 2010 و 2011، نرخ تورم بیش از 231میلیون درصد، تولید ناخالص داخلی سرانه تنها 500 دلار آمریکا، یکی از فقیرترین و به عبارتی از سیاه ترین اقتصادهای دنیا به شمار می رود.

همه این آمار و ارقام در حالی است که این کشور با وجود دارا بودن معادن طبیعی فراوان، به دلیل مدیریت بد اقتصادی، سیاست گذاری های نادرست، پیگیری سیاست های سوسیالیستی- مارکسیستی، هم اکنون در بحرانی بسیار بزرگ دست و پا می زند. این آمار شگفت آور و بی نظیر و البته تاسف آور در کشوری دیده می شود که دارای معادن فراوانی است. این کشور بخش اعظمی از ذخایر کرومیوم و آهن دنیا را در اختیار دارد.

همچنین این کشور حجم عظیمی از ذخایر ذغال سنگ، پلاتینیوم، پنبه نسوز، مس، نیکل و طلا دارد، بنابراین با وجود چنین منابع غنی زیمبابوه باید یک رشد اقتصادی نسبتا پایداری را تجربه می کرد. در صورتی که نه تنها این ذخایر به این کشور کمکی نکرده، بلکه باعث رشد دیکتاتوری به نام موگابه و ایستادگی او در موضع قدرت طی حدود 30 سال در این کشور شده است.