نگاهی به مدل اقتصادی پروازهای ارزان قیمت / استراتژی شرکت های هواپیمایی در کسب درآمد

ایده سفر های کم هزینه تر، در کشور هایی که امنیت در سفر های هوایی بیشتر است و مردم ترجیح می دهند زمان کمتری را نسبت به سفرزمینی با خودروی شخصی و قطار صرف کنند، بحث برانگیز تر است. به خصوص برای کسانی که مجبورند برای امور زندگی و کاری خود دائم در سفر باشند.

ولی شرکت های هواپیمایی کم هزینه و ارزان تر چگونه درآمد کسب می کنند؟ شرکت های هواپیمایی اقتصادی، همان طور که از نام شان پیداست، با پایین نگه  داشتن هزینه های عملیاتی پرواز  ها قیمت های به صرفه تری را به مشتریان ارائه می دهند.

این شرکت ها در برابر قوانین حمل و نقل هوایی بین المللی تعهداتی یکسان با دیگر شرکت ها دارند و دستور العمل  ها و استاندارد های حفاظتی و امنیتی مشابهی دارند. بنابراین، برخلاف باور عمومی و اولیه امنیت در پروازهای اقتصادی تهدید نمی شود.

اما پس اگر این شرکت ها از هزینه امنیت پرواز ها کم نمی کنند، پس چطور و با استفاده از چه شیوه هایی درآمد کسب می کنند؟ درمورد شرکت های هواپیمایی اقتصادی، هزینه پایین تر یک مدل اقتصادی است نه یک وضعیت خاص. از نقطه نظر تجاری و دیدگاه بازاریابی آنها در عملیات پروازی از دیگر شرکت ها متفاوت عمل می کنند و از یک استراتژی متفاوت برای جذب مشتریان خود استفاده می کنند. تئوری  آن ها، ضمن تأمین امنیت و پایبندی به قوانین و استاندارد های بین المللی، صرفه جویی، کم کردن هزینه های پرواز و به حداقل رساندن آن است.

هواپیما های خاص

نخستین امکانی که آنها در اختیار دارند برای اینکه همچنان با وجود تأمین امنیت و هزینه های عملیاتی، پرواز های به صرفه ای را به مشتریان پیشنهاد کنند، هواپیماها هستند. شرکت های هواپیمایی اقتصادی، برای محدود کردن هزینه های نگهداری، تعمیر و آموزش خلبان و خدمه پرواز، فقط از نوع خاصی از هواپیماها استفاده می کنند.

هواپیماهای بویینگ 737 و ایرباس A320، دو مدل هواپیمای بسیار پرفروش در دنیا هستند که برندگان این بازی پرسود می شوند. هر کدام از این هواپیما ها قابلیت پذیرایی از تعداد حداکثری مسافران را در مقابل فقط یک کلاس پروازی دارند. شرکت هواپیمایی ترکیه ای پگاسوس که در اروپا رشد سریعی داشته، از هواپیمای بویینگ 737 در خطوط هوایی خود استفاده می کند.

ساعت پروازی و فرودگاه جایگزین

یکی دیگر از راه های کم کردن هزینه پرواز برای شرکت های هواپیمایی اقتصادی، برنامه های پروازی در ساعاتی متفاوت و در فرودگاه های دور افتاده و اغلب فرودگاه های جایگزین است. مثل فرودگاه باووایس-تیلی فرانسه در پاریس، Gerone  در بارسلونا و برگامو در میلان.

فرودگاه های جایگزین، این امکان را به شرکت های هواپیمایی اقتصادی می دهد که مالیات کمتری برای پرواز های خود نسبت به فرودگاه های بزرگ تر بپردازند. همچنین، ساعت های پروازی در ساعات اوج ترافیک و میان روز نیز به مراتب برای آنها نسبت به ساعات کم تردد گران تر تمام می شود.

عدم ارائه خدمات

به علاوه در پرواز های اقتصادی خبری از پذیرایی و خدمت رسانی مانند پرواز های معمولی و فرست کلاس نیست. مثلاً، در هواپیما روزنامه و مجله برای مطالعه مسافران در اختیار آنها قرار نمی گیرد. مسافران برای نوشیدنی و صرف تنقلات باید هزینه ای جداگانه پرداخت کنند و همچنین برای حمل باردستی به داخل هواپیما نیز مبلغی جداگانه در نظر گرفته می شود.

همچنین، شرکت های هواپیمایی اقتصادی فکر هزینه های توزیع بلیت را هم کرده اند و تهیه بلیت آنها فقط از طریق اینترنت انجام می شود. بنابراین، علاوه بر محدودیت حمل بار، عدم ارائه خدمات و پذیرایی در هواپیما، عدم ارائه سرویس انتقال برای رفتن به فرودگاه  دوم  (در پرواز های غیر مستقیم) که آن هم معمولاً فرودگاهی دور تر است، هزینه های عملیاتی و تمام شده پرواز را کاهش می دهد. این امر، همان اتلاف وقت است که در واقع به نظر می رسد مسافران زمان خود را در ازای پرواز کم هزینه می فروشند.

دامپینگ اجتماعی

اما امکان دیگر آنها استفاده از بازی دامپینگ اجتماعی است. به این ترتیب که با کادر پرواز، شامل خلبان، کمک خلبان و خدمه پرواز در کشور هایی که قوانین کار سخت گیرانه آنچنانی ندارد و پرداخت حقوق در آنها به صرفه تر است، قرارداد کاری امضا می کنند.

دامپینگ اجتماعی از همان ایده دامپینگ اقتصادی پیروی می کند، اما در حوزه نیروی انسانی. در واقع شرکت های هواپیمایی با به کار گیری نیروها تحت قوانین کشور های دیگر و پرداخت دستمزد کمتر، در پرداخت هزینه ها صرفه جویی می کنند.